“Iedereen duurzaam” Veel mensen hebben de luxe en geld niet en daar maak ik me zorgen over. In hun minder goed aangepaste woning betalen ze nu al meer voor hun energie. Biologische groenten en vlees zijn voor die mensen niet te betalen. Een elektrische auto, warmtepomp, zonnepanelen al helemaal niet. De vraag is of die duurzame producten of diensten wel echte oplossingen zijn, als zij maar door een klein deel van de bevolking kunnen worden gekocht.
“Als je niet bereid bent om alles voor duurzaamheid aan de kant te zetten, doe je al niet meer mee. Duurzaamheid heeft de afgelopen jaren meestal de bestaande ongelijkheid vergroend. Dat groene leven is een lifestyle van de happy few.
We hebben een soort groen kapitalisme gecreëerd. Terwijl om echte veranderingen teweeg te brengen, de massa bereikt moet worden. Niet alleen vanwege het gelijkheid denken, maar omdat vergroening van de elite weinig zoden aan de dijk zet.
Er is massa nodig om de uitstoot in te dammen.
Na jaren debat over de vergroening van Vlaanderen is er vooral een dor landschap ontstaan.” Vlaanderen lijdt aan ‘duurzaamheidsvermoeidheid’.
Gebruik drie keer het woord duurzaamheid en je hebt subsidie. Het is een containerbegrip geworden, waar niemand tegen kan zijn. Duurzaamheid verblindt, daarom gaat er zoveel mis.
De vraag is of die duurzame producten of diensten wel echte oplossingen zijn, als zij maar door een klein deel van de bevolking kunnen worden gekocht.
‘Bewust consumeren’ vooral een hobby van de hoogopgeleiden.
Biologische groenten en vlees zijn voor de praktische opgeleiden niet te betalen. Een elektrische auto al helemaal niet. Een overzicht van de laadpalen toont dat die vooral in de betere buurten staan.
Vlaanderen staat voor een enorme opgave om aan de doelstellingen voor het Klimaatakkoord te voldoen. Hoe halen we die als de markt en het particulier initiatief níet langer meedoen?
Het klimaatbeleid moet vooral een zaak van de politiek zijn, en daarmee ook de verduurzaming van Vlaanderen.
Zij heeft als opdracht de gehele bevolking een schone toekomst te bieden. En dan heb je het plotseling niet langer over de dunne groene laag die over onze samenleving wordt gelegd, maar over het verkleinen van maatschappelijke verschillen.
“De overheid heeft allerlei knoppen en handels waarmee duurzame ontwikkeling kan worden gestuurd.
Neem nu de heisa voor zonnepanelen en allerlei vergoedingen die op stapel staan.
Je zou met die subsidie ook de sociale woningbouw kunnen stimuleren. Daardoor wordt er straks niet alleen minder fossiele brandstof gebruikt, maar huurders krijgen in de toekomst ook een lagere energierekening.
Duurzaamheid en de verkleining van de sociale verschillen gaan zo hand in hand. Dat is ook een voorwaarde. Hetzelfde geldt voor het stimuleren van biologisch voedsel en het verminderen van vleesconsumptie.
Met belastingen en beloningen kan een koers worden gevaren die de kloof niet vergroot, maar via vergroening juist verkleint.
“Radicale duurzaamheid, noem ik dat, er zou geen andere moeten bestaan.”*Shivan Jhagroe
